ดูเวทนา ให้รู้ในเวทนา

ในระหว่างที่ป่วยอยู่จิตก็พลันระลึกรู้ที่เวทนา
ก็มาพิจารณา ไปตามอาการคนเป็นไข้ว่า
เวลาเราปกติ เราก็ภาวนาบ้าง ไม่ได้ภาวนาบ้าง
แต่เราก็รู้ รู้ รู้ ในอิริยาบถ น้อยใหญ่ ก็เป็นเพียง
อนุสสติเท่านั้น
ถ้าเป็นวิปัสสนา ก็ได้แก่ กายานุปัสสนา ในหมวด
สัมปชัญญะ นั่นก็คือ เรายังมองเห็นอยู่ในอาการปกติ
แต่เมื่อเราหลับตาลง กำหนดลมไม่นาน ก็จะหลับ
ต้องกำหนดดึงสติอยู่ตลอดเวลา
ในขณะที่นึกอยู่ ก็พลันนึกต่อไปว่า หากคนเราเกิดเวทนา
ส่วนใหญ่มักพากันละการดู รู้ในเวทนา แต่จะไปกำหนดดู รู้
เวลานั่งสมาธิ กันเสียส่วนใหญ่ เวลาป่วยไข้ หรือ เจ็บหนัก
จึงไม่ทันได้กำหนดเวทนา เพราะไปพะวงกับอาการเจ็บ
เสียก่อน ถ้าไม่มีพระมาโปรด มาบอกกัน ตายไปก็นับว่าเสียดายจริงๆ
         อาการป่วยไข้นี้สำคัญนัก เราต่างพากันละเลย คิดเสียว่า
รอให้ทุเลา เบาบางก่อนค่อยมาเริ่มปฏิบัติกันใหม่ จนอาจลืมเรื่อง
สำคัญไปมา การพลัดวันประกันพรุ่ง อาจจะไม่มีพรุ่งนี้สำหรับอีกต่อไป

                                     ธนัชพงศ์.......คนธรรมดา